Kvennafrídagur, II. hluti: 2005

Ég er femínisti, eins og áður segir, og ég hefði svo gjarnan viljað vera niðri í Reykjavíkurbæ þann 24. október s.l. þegar íslenskar konur og nokkrir karlmenn slógu enn í gegn og hvorki meira né minna en doppluðu fyrra met - sem þótti fréttnæmt út um heimsbyggð alla á sínum tíma. Í þetta skiptið var þetta útifundur upp á hvorki fleiri né færri en fimmtíuþúsund manns og mest konur. Sagt og skrifað. Ábekingar lögreglan í Reykjavík.

En, ég var ekki einu sinni í Akranesbæ. Ég var á ferðinni allan daginn í mínum jeppabíl með allt mitt stóð frá u.þ.b. austasta tanga landsins til þess vestasta. Og sem ég hlustaði á dagskrána í útvarpinu þegar sendingin gaf þá hugsaði ég með mér hvernig ég hefði útskýrt fyrir dóttur minni sex ára - sem er nota bene jafngömul og ég var anno '75 - þenna dag og baráttumál hans hefði ég ekki haft neina löglega afsökun til þess að fara ekki með henni á fund: Jú, dóttir góð, uh, þessi heimur er nebblega þannig að, uh, margar konur, svona stelpur, fá ekki eins marga peninga í vinnunni sinni og strákar ... Og hvað myndi svo dóttir mín segja, sex ára annó 2005; En, pabbi, af hverju? - Er til eitthvert rökrænt svar?